Lógika...

Depcóm drógóm dwie klôsztorne panny. Jedna sie mianowała Matymatika (mianujmy jóm literkóm „M”) a drugô Lógika (bydymy jóm mianować „L”). Ta piyrszô, znacy M (Matymatika) gôdô ku tyj drugij, znacy L (Lógiki):
– Dzisz dziołcha tego chopa, ftory sztyjc i jednym ciyngiym pyndaluje za nami drógóm już łod jakigosik dugszego czasu?
– Anó, widza...
– Wiysz, za jakiesik dwie minutki łón nôs cheba doścignie ... Tóż tyż podle kanónów, regli lógiki muszymy sie łozdziylić, a wtynczôs łón pójńdzie ino za jednóm snôs... trefiymy sie we klôsztorze...
Do klôsztoru piyrszô przikludziyła sie ta klôsztornô panna, kierô mianowała sie Matymatika. Deczko niyskorzij wkarowała zafucanô szwestera Lógika.
Szwestera M pytô sie nerwyjs:
– Jezderkusie! Pónbóczku! I co sie stało?
– Podug regli, zakónów lógiki tych chop móg pójńść ino za jednóm snôs... poszoł za mnóm!
– Nó, i co? Nó i co dalszij?
– Nó, tóż poduk regli lógiki, kiej jô ino napoczła deptać gibcij, łón tyż napocznół gibcij przebiyrać szłapami.
– Nó, i co dalszij?
– Anó, podug mojich zakónów lógiki napoczłach gzuć pyndym, a łón gibnół sie tak samo... napocznół lecieć drabym...
– Jezderkusie! Mój ty Pónbóczku! I co dalszij?
– Podcióngłach, zadziyrgnółach tyn mój habit do góry, a łón – podle wszyjskich regli lógiki – spuściół galoty...
– Ło mój ty roztomiyły Pónbóczku! Jezderkusie! I co dalszij? Co dalszij?
– Anó, ganc ajfach... Podle regli lógiki klôsztornô panna ze zadziergniyntóm kieculóm gzuje gibcij, niźli cho ze spuszczónymi galotami...
– Nó, ja – rzykła na to klôsztornô panna mianowanô Matymatika – A mielichmy po 50% szanzy na to, iże kierôś snôs tych chop jednakowóż... łapnie!