Bodlawy Chińcyk...

Jedyn istny, sklepikôrz, przedowacz we sklepie, pierónym niy miôł rôd chińcyków, kierych corôzki wiyncyj miyszkało we łokolicy. Rółzczasu wlôz do jego gyszeftu chińcyk i gôdô:
– Dziyń dobry..
– Nó, niy tak dobry! – łodpedziôł snerwowany przedowacz.
– Jô kcieć kupić „pedigri pal” dlô mój pies...
– Ale jô ci chopie tego „pedigri” niy sprzedóm, jak chopie niy przikludzisz sam tego psa.
– Ale jô, panoczku, niy chodzić ze psym do sklepu...
– To jô ci chopie, niy sprzedóm tego!
Snerwowany chincyk poszôł po swojigo psa, nó i yntlich kupiół tyn futer dló niygo.
Na drugi dziyń juzaś przilazuje do tego samego sklepu i gôdô:
– Jô kcieć kupić „whiskas” dlô mój kot...
– Niy sprzedóm ci chopie „whiskasa”, jak niy przikludzisz sam tego twojigo łoszkliwego kota!
Jesce barzij łozgzukany chińcyk poszôł po kota i na łostatku erbnół yntlich tyn „whiskas”.
Na trzeci dziyń juzaś przikulwitôł sie do sklepu tyn chińcyk ze sogachnóm papiyrzannóm tytkóm i gôdô ku przedowaczowi:
– Pan wrajzić sam swoja graca rajn...
– Nó, ale po jakiego pieróna? – pytô sie przedowacz.
– Nó, pan wrajzić rajn graca!
Przedowacz wrajziół swoja rynka rajn do tytki a chińcyk rzóńdzi:
– Pomacać, pomacać...
– Nó! Pomacôłech...
– Ciepłe, ja?
– Ja, ciepłe...
– Miyntke ja?
– Ja, miyntke, flapsowate...
– Bo wiedzóm łóni, jô kcieć kupić.... szajspapiór!