Jedyn istny, tak wele śtyrdziyści lôt stary, jechôł autobanóm swojim nowiuśkim BMW. Kiej już tak możno ze dwa razy przekroczół dozwolónô pryndkość łorôz uwidziôł we zdrzadełku, we rikszpiglu cerwióno-modre światôłka policajtowego autoka. A iże bół isty szwóngu swojigo autoka, łostro przispieszół. Jednakowóż tyn policajtowy autok niy dôwôł za wygranô. Po jakimsik łoka mrziku tyn istny zdôł se sprawa, pochytôł sie, iże tym tuplym moge se nasporzić mocka zgłóby i łopresyji, nó i zjechôł na rant drógi.
Policajt podlôz ku niemu, bez słówecka sprôwdziół prawo jazdy i pedziôł:
– To bół dló mie festelnie dugi i procny dziyń, móm już chnetki fajrant mojij szychty, a ku tymu jes ci jesce pióntek i to trzinôstego. Móm już pôłnô rzić papiórkowyj roboty, tóż tyż kiej znôjdóm łóni panoczku jakiesik dobre wyłożyni swojigo śmiataniô przedy mnóm, dóm zwólô wóm panoczku łodjechać, i to bez sztrofy.
Chop kwilka pomedikowôł i rzyknół:
– Łóński tydziyń moja starô łostawióła mie ze dzieckóma dlô jakigosik... policajta. Śmiatôłech aże sie kurziłó, boch myślôł, iże kcecie mi jóm panoczku... łoddać!
– Nó, winszuja wóm miyłego szlustydnia! – łodrzyknół na to policajt.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl