Terôzki nasze wojôki wandrujóm po świycie na bele jake misyje. I rółz czasu, po śturuch latach za granicóm, wrôcô nazôd do dóm jedyn wojôk. Wlazuje do chałupy a tam na zofie pod ścianóm siedzi trzech synecków... jedyn myńszy łod drugigo...
– Te, babeczko, moja ty roztomiyło, a czyje sóm te dziecka? – pyto sie wojôk swojij baby.
– Nó, jakóż to czyje? Anó, wszyjske nasze chopecku mój ty roztomiyły... pamiyntôsz jakeś piyrszy rółz wykludzôł sie do tyj Afriki?
– Anó, bocza, bocza...
– Jôch wtynczôs bóła niysama, bółach ciynżobno... tak i Hanysek sie urodziół... a zatym, pamiyntôsz, jôch cie nawiedzióła ze inkszymi babami tam we tym Iraku...
– Nó, pamiyntôm – łodrzykô chop, ale tak jakosik ze niydowiyrzaniym.
– Nó, i urodziół sie nóm Lojzik...
– Nó, a tyn trzeci synecek? To fto?
– A cóżeś ty sie taki dociyrny i upierdliwy zrobiół we tym wojsku? Cóżeś sie tak dó niygo prziflostrowôł? Siedzi se moreśnie, usuchliwie... to niech se siedzi!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl