Piyrógi...

Panie dochtorze, mój chop blank nic niy robi we prykolu, żôdnyj ci aktiwnóści, szwóngu zeksualnigo. Cosik mi sie zdô, iże jô już blank na niygo niy działóm...
Dochtór kuknół tak na nia, pomedikowôł i rzykô:
– Dobra! Przepisza pani tak dobre kropecki, môcie je swojimu chopowi tak po trzi kidać do kôżdego jôdła, i to pewnikiym, na isto poskutkuje, bydzie skutne.
Baba przilazuje do chałpy, wlazuje do badywanny, zatym napoczynô rychtować łobiôd. Bydóm dzisiej piyrógi. Walkuje ciôsto i tak se medikuje:
– Eee tam, trzi kropki... wleja możno côłkô flaszecka, co mô być, to bydzie, a możebne, iże bydzie mocka uciychy...
Przilazuje chop ze roboty, piyrógi landujóm na tiszu, baba juzaś wartko wlazuje do badycimra i przeblykô sie we take zeksowne prziłobleczyni.
Łorôz ślyszy swojigo chopa:
– Teee, starô, a pódź sam ino, a wartko!
Baba łodwrzeskuje:
– Już, już, łoka mrzik!
Poprawiô frizura i juzaś słyszy wrzesk swojigo chopa:
– A idziesz to yntlich! Wartko, wartko...
Baba jużaś łodrzykô, iże jesce kwilka... jes ci już festelnie łozjaniylónô...
A stary dalszij wrzescy:
– Starô, pódź sam wartko, bo już niy poradza szczimać!
Ta babecka wartko wyfukła ze tego badycimra, wkarowała do izby... Chop siedzi przi tiszu i trzimô sie za basisko ze śmiychu:
– Ty, starô, a kuknij ino, co sie sam dziyje... te diosecke pierógi sie sam jak sto diosków... pierdolóm, dupczóm sie jak nôjynte...