Sztatuła....

Jedyn fric jes u swojij flaumy, u kochanki (jeji chop wykludziół sie na pôra dni na delegacyjô), a sam łorôz klucz we zómku graco, szturô... Baba niy medikuje za tela, ino ku tymu istnymu rzykô:
– Chopie! Stóń pojstrzodku izby, tak jaki żeś jes, znacy sagi, a jô mojimu chopowi rzykna, iżech sie sprawióła takô szykownistô... sztatuła.
Jeji chop wlazuje rajn do izby, łozglóndô sie, łobziyrô sie tak naobkoło i rzóńdzi:
– A to, co za diosek?
– Anó, wiysz ty mój roztomiyły, sprawiółach sie wczorej takô sztatuła... nasze znôjóme tyż takô majóm, to ci jes terôzki takô mółda....
Chop to łosmolół i poszôł spać. Jego babeczka tyż polazła do szlafcimra. Chop we pojstrzodku nocy wstôwo, idzie do kuchyni, wycióngô chlyb, szmaruje rubo fetym, kładzie na wiyrch talarki szinki, kyjza, łogórka... podlazuje ku tyj sztatule i dowo jij ta sznita ze słóweckóma:
– Môsz chopie, jô ci tak kiejsik trzi dni styrcôł... coby mie chocia ta mamzela czymsik nakôrmióła...