Dziołcha na bance...

Siedzi se szykownistô dziołcha na bance we parku i sklinô jak sto diosków:
– Ło kurwa, ło kurwa mać!
Idzie alyjóm karlus, słyszy te pierónowanie i pytô sie jóm opaternie:
– Suchej ino! Jeżeś dziołchóm, tóż tyż niy lza ci tak klnóńć, ciepać flapsym choby fórmón.
Na to ta dziołcha:
– Anó, tóż siednij se chopie sam wele mie, to ci rzykna czamu jô tak terôzki stopieróńsko sklinóm.
Karlus zicnół kole nij i dziołcha rzykła mu cosik do ucha. I łorôzki tyn synek jak niy napocznie sklinać:
– Ło sto skurwysynów dioseckich! A żesz ty stopieróński kutasie!
Usłyszała to jedna starecka, ftorô przelazowała wedle, i zarôzki tyż rzóńdzi do karlusa, coby tak niy klnół, bo to niy ma gryfnie, tak niy lza, że niy godzi sie tak karlusowi pierónować.
– Starecko! A tóż siednóm sie łóni wele mie, a jô wóm rzykna po jakiymu jô tak sklinóm.
Nó, i ta sama lajera. Starka zicła sie wele tego karlusa, łón jij rzyknół cosik do ucha, a ta jak niy napocznie:
– Ło w dupa tam a nazôd! Spierdolónô dólô...
To juzaś usłyszôł jedyn starzik, kiery tyż po lekuśku przelazowôł wele tyj banki i zarôzki rzóńdzi do tyj starki:
– Niy gańba wóm starko tak łoszkliwie sklinać i dôwać przikłôd tym modym ludzióm?
A ta starka ze rułóm gôdô starzikowi, coby sie siednół wele nij a łóna mu już gynał wytuplikuje po jakiymu tak sklinała. Starzik sie zicnół wele nij a ta starka ze rułóm rzóńdzi:
– Anó, wiedzóm łóni, ta banka na ftoryj wszyjske siedzymy, ta „ławka” jes... świyżo posztrajchowanô!