Fest już zwiykowane jedna gdowa i jedyn gdowiec zolycóm ze sia łod jakichsik piyńciuch lôt. Tyn istny na łostatku uzdôł se, coby sie ta baba napytać ło rynka, coby sie – jak to Polôki gôdajóm – łoświadczyć. Ta łogdowiało baba wartko rzykła: JA. Na drugi dziyń ło szaroku tyn istny cuci sie tak po lekuśku, ale niy za tela pamiyntô, co tyż mu to wczorej ta jego starucno lubsta łodpedziała. Tak ci sie medikuje:
– Bóła łozjanielónô, uszczyńśliwiónô? Cheba ja. A możno i niy? Wyśmiôła mie? Abo jednakowóż kce wyjńść za mie?
Medikowôł tak możno ze dwie godziny, procno mu bóło spómnieć se jak tyż to na isto we wczorejszy wieczór bół, nó i na łostatku glingô dó nij. Zgańbióny festelnie prziznôwô, iże blan niy pamiyntô, cóż tyż to łóna mu łodpedziała na to, iże kciôłby sie śnióm łożynić.
– Ło mJezusicku! – zawrzeskła baba. – Takôch rada, iże zwónisz dó mie. Jôch pamiyntała, iżech pedziała JA, ino blank przepómniałach... kómu...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl