Łostatnio przilazujóm mi do palice same ino gupoty. Jużech miôł pociepnóńć te côłke szkryflanie ło bele cym, ło bele kim, ale juzaś mie cosik łapło za szkrawitel, juzaś mi sie mocka rzecy pobelóntało we filipie i zicnółech przi tyj mojij staryj tastaturze, i napocznółech pó nij klepać choby ipta. Musza atoli szibnóńć sie jesce do czasu, kiej mi pizło Abrahama.
Wiycie! Wszyjskich nôs, chopów (nó, baby tyż, ale gôdóm ino łó nôs, chopach) po Abrahamie przinôleżałoby zawrzić kajsik we jakim moc snożnym, widnym budónku, udostympniónym bez nasze starowne „państwo”. Wiydlibychmy ci tam pomiyrny żywot, wegetjyrujónc we spokojności. Móglibychmy tam tyż czytać roztomajte rómany, gawcyć sie sztyjc na telewizor, szpacyrować po łogrodzie, po gartneryji, grać fusbal, a we niydziela nawiydzać niymocnych i łoddôwać sie dziôłalnóści charytatywnyj.
Snadnóm rzecóm, te łodosobniyni bółoby po dobryj wóli. Dugość tych feryji znoleżałaby na nôs samych. Jednym stykłoby pôrã miesiyncy ino, inkszym juzaś i dziesiyńć lôt możno by bóło knap. Zakôzanô bółaby jednakowóż dożywótniô ci tam bytność. Eźli idzie ło finansjyrówanie, to przinoleżałoby łobniżyć nóm ci wiyk pynzyjny ze szejśćdziesiónt piyńć na nôjwyżyj piyńćdziesiónt lôt, coby ze skorzyjszyj pynzyji – tyj modernyj a fest zwadliwyj „emerytury pomostowyj”, wele kieryj jes terôzki (i to łod pôruch już lôt) mocka haji we Polsce – łóżić na bawiynie we łodosobniyniu. Po wyjńściu ze takigo łośrodka we łocałbrówaniu, móglibychmy łod wrotów ciepnóńć sie we wirbel roboty, coby sfinansjyrówać podane na nasze, feryje nastympnymu pokolyniu. Na isto rajcowne bółoby ci to łozwiónzanie, niyprôwda?
Kiej naukowce zainteresjyrówali sie łostatnio szczyńściym, wszyjskie do kupy miyniyli, co nôjbarzij szczysnymi łokrysami we życiu cowieka sóm: modość i pynzyjô. Nó ale, te móndroki pewnikiym swojigo podszukowaniô niy robiyli sam u nôs na Ślónsku, kaj możno nôjwiyncyj jes pynzjónistów (modych), ftorzi pierónujóm jak sto diosków na swój gyhalt.
Eźli idzie ło zgolymych karlusów, sprawa jes dosik bezpochybnô. Kiej sie mô dwacet lôt, trefiajóm nôs same przijymne rzecy: zolyty, rómanse i inksze cielite uciychy, słepanie piwa i gorzôły, ranżyrowanie autokami abo motorcyklami i ... ciepanie tortynsztiklami we wyntilatory nałónczôs kolyjnych impryzów, jakich balangów abo cego tam jesce. We przipôdku pynzjónistów sprawa jes barzij skómplikówanô.
Jedyn mój kamrat łozprawiôł mi łostatnio ło tym, jak ze swojóm babeczkóm i synkym wybrôł sie na zapióntek (he, he – weekend, abo szlustydziyń – jak to godajóm móndroki) do zacisznygo, ustrónnygo hotyliku. Wszyjsko ci bóło wspanialiste, podwiyl niy pokôzała sie tam we tym hotylu srogô hormijô szpasownych, wrzeskliwych pynzjónistów (na zicher abo Miymców, abo Ynglynderów). Już nałónczôs wieczerzy doszło do głóśnyj, ale to na côłki karpyntel, popijôwy, kierô chnetki ci sie łobyrtała we srogô haja na tortynsztikle i inksze kyjksy. To ale bóła dziepiyro przigrowka. Kole drugij nad ranym tyn mój przociel musiôł wyfuknóńć we nachthymdzie i szlafmycy na siyń, coby poprosić balangujóncych pynzjónistów ło trzimanie pycholi, ło cichość we nocy. I niy śleciała jesce ani godzinka a łón juzaś musiôł interwyniówać, wkroczać, kiej jedna istno paniczka (kierô mógła ci być jejigo mamulkóm) próbowała pôróma świtniyńcióma wyłómać dźwiyrza, za ftorymi jeji chop hersko pociskôł, gziół sie ze równie zwiykowanóm frizjyrkóm. Nó ale, łostôwmy juz ci na boku modzioków i lyciwych staroszków.
Co fachmany, naukowce gôdajóm ło piyńćdziesiyńciolytnich knakrach? Ło tych, kierym już piznół Abraham? Anó padajóm, iże cowiek, znacy sie chop, po Abrahamie ślatuje we tako ducka „psychicznô”. Ducka? Ło mój ty Bożycku! Tóż to ci jes mróżóncô krew we żółach duca, dziura bez zoli. Chop już ci po Abrahamie niy mô rôd rómansów, rzôdko sie swadźbi (kochô sie ze babóm), słepie już blank mało piwa (tak, jak na tyn przikłôd jô), przenigdy niy ciepie jôdłym przi tiszu. Żyje ci sie łograniczóny ze jednyj zajty bez niy dosik jesce majoryntne dziecka, a ze drugij stróny bez k’tymu starych łojców. Łopiykuje sie dzieckóma, ale mô wyrzuty sumiyniô, iże niy poświyncô jim za tela czasu. Poniykedy spóminô tyn łoka mrzik, w kierym gryfnô hyjbama pokôzała mu nowonaródzónygo synecka. Tak jak i wszyjskie chopy, miôł wtynczôs płacki we ślypiach. Dziepiyro mocka niyskorzij spomiarkowôł, co tak po prôwdzie niy byli to płaczki uciychy. Iże łón ino ślimtôł, bo kciôł citnóńć jak nôjdalszij, niy łobziyrajónc sie za sia. Niy zrobiół tego, a już terôzki jes ci przeca za niyskoro na to. Na isto dyrgotô ino na sóm pomyślónek, coby móg stracić, zapochónić kajś côłko swoja familijô.
Snadnóm rzecóm niynôwidzi słówecka „odpowiedzialność”, ale cuje sie tak po prôwdzie łodpowiydzialny za wszyjsko, bali i za to, za co we żôdnym cufalu łodpowiydzialny być niy moge. A króm tego – zarôzki za winklym styrcy ta ŁÓNA ... śmiyrtka. Ta, do ftoryj przibliżô nôs na isto kôżdy dych, kôżdy tyz ci przeżyty na tyj ziymi dnioszek. Chop po Abrahamie mô ci tego wymiarkowanie. Umiyrô mu łojciec abo mamulka, kipujóm poleku łojce jejigo przocieli, a lecy kedy i jejigo richticzne kamraty. Na jejigo ślypiach łodgrowô ci sie taki niy do wystawiyniô szpektakel. Wieluch sióngô wtynczôs po te wszyjske łoszkliwe „antydepresanty” i roztomajô medicina na uholkanie. Niyftore, gupie jak fónt kudeł, śnióm śniki ło blank inkszym życiu. Co za iptowate, fółglowate marzyni!
Przeca niy idzie pociepnóńć włósnygo życiô, niy ma na to dorady. Bali i take ci łodosobniynie, kajsik we jakisik szykownyj dziedzinie, niy ma przeca żôdnym łosposaniym. To bół ino taki szpas: ha, ha; marzyni upitwanyj palicy.
Nó ja, paniczki i panoczki: the show must go on! Szpektakel musi fyrtać dalszij! – jak gôdajóm szałszpilery i nasze wybrańce nôrodu na Wiejskij we Warszawie. Potrza dalszij łopatrować sie łojcami i piastować dziecka (łosobliwie te druge), i dziyrżić śmiyrtka na zdelka, coby bół czas, iżby szło pitnóńć ji spod łopaty. Trza sie tyż zawdy akuratnie łodżywiać, smycyć we swojim syrcu łopowoga i głóśno sie chichrać przinôjmnij dwa razy kôżdydziyń. Śmiych to cycha ludzi śmiôłych i norymnych, bojónczki nigdy sie niy chichrajóm. Niy ma co ślimtać, a eźli już, to ino kajsik łokróm chałpy, kajsik we chowaniu. Potrza przić tyn swój wózyk, ta procnô kara dalszij, bez zglyndu na wszyjsko. Robić ze sia bozna i blamiyrować sie jak nôjrzôdzij, i łostawić potrza tela słószności łosobistyj, coby sie blank niy uśmiychać sie do gupieloków; dobrze uważować dobrych, a usmolónych i złych – łómijać jak nôjszyrszym łobłónkym. Wiyrzcie mi przociele, to na isto niy ma take procne!
Jô ci to gynał miarkuja ale ... eźli jô tyż tak wszyjsko jakech to pedziôł robia? To już jes ci blank inkszô bôjka!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl