Przitrefiyło mi sie to wszyjsko, jakech jesce bakôł we werku. Bółech ci już na isto festelnie usiotany, bółech blank ab, a i leberka juz ci tyj mojij „roboty” niy poradziyli szczimać. Uzdołech, co wezna sie jakisik urlałb ale wymiarkowôłech coch wszyjsko – co mi sie przinôleżało – już wykorzystôł i blank do łostatka wybrôłech. Ha, ha! Cosik mi sie zdo, iże bali móm jesce jedyn dziyń (abo i dwa?) na ibrich u dyrechtora wybrany. Pomyślołech, co nôjgibcij udô mi sie szefa zbałamóńcić, kiej zbajstluja cosik takigo gupigo, iptowatego, iże łón napocznie sie nadymnóm lutować i bydzie miôł dlô mie smiyłowani. Nó, bo przeca jeżech usiotany jak sto diosków, przerobióny i ... napoczynô mi łodbijać, napoczynô mi prać na dekel. Przeca to same życie ...
Nastympnygo dnia prziszołech do roboty ździebko za wczas. Podziwôłech sie tak naobkoło, badnółech tu i tam i ...
Móm! Łodbiółech łod dylinów i we łoka mrziku pofurgnółech jak ptôk ku krónlojchtrowi. Chyciółech ci sie go sztram i wisza tak tam na wiyrchu przi gipsdece. Wlazuje rajn do izby mój jedyn kamrat, kiery siedziôł zawdy kole mie we biurze, wyprościół sie, łozdziawiół gymba kiej kuknół na mie (chopie, môsz drzewnianny weźrok abo co?) ...
– Trzim pychol! – szeptłóm ci ku niymu kószpiracyjnie. – rzna ci piźniónygo gupieloka, bo kciôłbych pôrã frajnych dni erbnóńć. Markiyruja ci terôzki fóncla, miarkujesz to?
Pôranôście minutków niyskorzij wlazuje szef, mój dyrechtór. Już łod szweli, łod samygo proga bucy takim rubym sznapsbaritónym i pyto sie mie, co jô tyż tam robia na wiyrchu pod samiuśkóm gipsdekóm.
– Jô ... jô ... pónie dyrechtorze, jô jes ... fóncla, gryfno byrna! – zapisknółech blank cichuśko z wiyrchu.
– Nó, cóżeś ty Ojgyn? Pofyrtało ci sie cosik we filipie! Weź sie lepszij pôrã dni frajnego, niech ci ta twoja palica ździebko przijńdzie do sia, łoddychnij deczko w dóma przi twojij staryj, nie cie wyflujguje aże przijńdziesz do sia!
Wdziyńcznie sfurgółech z wiyrchu na dyliny i wartko napoczynóm sie pakówać. Tela, co kóntym łoka widzã, iże mój biurowy kamrat tyż, ale jesce moc gibcij, napoczynô sie pakówać, zbiyro papióry.
Dyrechtor ździebko znerwówany pytô sie tego mojigo kamrata:
– A ty kaj giździe diosecki?
– Anó, jô tyż pyndaluja do dóm ... niy byda sam przeca po ćmoku siedziôł, prôwda?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl