Rapitółza...

Łozprawiajóm dwa kamraty.
– Te! Jorg! A czamu ty môsz takô ojla i ku tymu kalny ślyp? – pytô jedyn.
– Anó, Wystôw sie, iże wlazuja jak zawdy do chałpy, legóm we prykolu, kukóm tak, a na łoknie skoko żaba, pierónym żadnô rapitółza. Myśla se Antek – co jes lółz? A ta rapitółza ku mie:
– Weź mie chopecku do swojigo prykola!
– Wiysz Antek, jô jes w sztichu, a ta żaba ku mie juzaś:
– A weź mie chopecku do prykola! Niy bydziesz żałowôł!
– Nó, i Jorguś?
– Anó, toch jóm wzión rajn do tego mojigo prykola – łodpedziôł kamrat. – A łóna dalszij rzóńdzi:
– Dej mi chopecku kusika....
– Ło sto pierónów! Tak ci pedziała – niy dowiyrzôł Antek.
– Nó, tóż jô jij łodrzykóm, iże mô mi dać pokój, bo cheba blank łogupła. Ale łóna nic ino dalszij uwziyńcie prosi cobych jóm pocałowôł.
– Dej mi kusika, dej mi dziubecka a na isto niy bydziesz żałowôł!
– Nó, i...
– Nó, tóżech jóm pocałowôł, dôłech jij sztramskigo kusika, a łóna we tym łoka mrziku przemiynióła sie we gryfnistô królewnô. Wtynczôs wlazła do chałpy moja starô i wystôw sie to, forszteluj se, iże mi blank ... niy uwierzóła, co to bóła ino żadnô żaba, łoszkliwô rapitółza!