Rółzczasu umrziło sie jednymu inżiniyrowi i poszôł ci łón do piykła. Wartko ale napocznół ci mu zawôdzać niski pozióm życiô we piykle i napocznół ci łón projyktówać i bajstlować roztomajte zrychtówki, usprawniynia. Po jakimsik czasie mieli ci już tam we tym piykle klimatyzacyjô, haźliki ze szpilóngami i roltrepy a sóm tyn inżiniyr stôł sie festelnie wywołanym cowiekym we piykle. I rółzczasu Pónbóczek glingô do Lucypera i pytô łoszydliwie:
– Te, Lucyper, a jak tam u wôs na dole?
– He, he... zajebiście, mómy „klima”, haźliki ze szpilóngami, słody... ruchóme słody, i tak do łostatka żôdyn niy miarkuje ze czym jesce tyn nasz inżiniyr samtukej wyskocy! – łodrzyknół tyn dzioboł.
– Co? Môcie ta u wôs inżiniyra? To jakiesik szajsniyńcie, jakisik fyjler. Tyn chop nigdy niy powiniyn trefić tam na dół. Môcie go zarôzki poswać go sam dó mie, na wiyrch! – pedziôł wnerwióny Pónbóczek.
– Pónbóczku! A zapómnij ty ło tym. Tyn inżiniyr wszyjskim sie samtukej nóm podobô. Jô go sam dlô sia zatrzimuja!
– Môsz go w te pyndy poswać sam dó mie do niyba! A kiejbyś tego niy zrobiół to cie zarôzki pozwia do gyrichtu, miarkujesz?
Tyn Lucyper sie ino żadnie lachnół, żadnie łoześmiôł i gôdô:
– Ja, ja. Jôch ino jes ciekôw skany ty Pónbóczku weźniesz juristów i inkszych hadwókatów, kiej – jak miarkujesz – wszyjske tyż ci siedzóm ... u MIE?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl