Sómsiôdy...

Rółzczasu jedyn sómsiôd spichnół sie we zegródce ze swojóm zegródkowóm sómsiôdkóm.
– Panoczku! – napoczynô sómsiôdka. – A rzyknijcie mi ino, jak łóni to robióm, iże te wasze tómaty sóm take sroge, gryfne i cerwióne?
– Anó, bo jô móm mój włóśny patynt na to. Wylazuja ło szaroku do mojij zegródki we badymantlu, we szlafroku i kiej wszyjske jesce śpióm, jô go ściepuja i szpacyruja sie blank sago miyndzy lyskami, miyndzy rajami, nó i te tómaty tak ci sie ku mie czyrwiynióm... I to wszyjsko!
Sómsôdka chycióła tyn knif i tyż tak bez jakisik miesiónc szpacyrowała po swojij zegródce blank sago. Na łostatku trefióła juzaś tego swojigo sómsiada.
– Nó, i jakóż tam paniczko? Fónguje tyn mój patynt, ja?
– Anó, wiedzóm łóni panoczku... te tómaty jake byli take sóm, take łostali, ale łogórki... to sóm ci taaaakeee!