We barze, blank na wiyrchu sztokowca, takigo srogigo betóniôka zicnół sie jedyn istny, łobsztalowôł ta modernô terôzki tequila, słepie jóm na eks, podlazuje ku łoknu i wyskakuje. Ku zadziwiyniu inkszych kóntmanów we tym szynku, tyn istny wrôcô sie nazôd i stôwo we dźwiyrzach tego baru.
Łod tisza wstowo inkszy fric, podlazuje ku niymu i sie pytô:
– Panoczku! A jak wyście to zrobiyli? Przecamć my sóm jakiesik sto myjtrów nad ziymióm!
– Wiedzóm łóni, ta tequila jes ci jakosik dziwokô. Słepia jóm, skokóm, gzuja ku ziymi i jakisik myjter nad ziymióm brymzuja i miyntko landuja. Kuknijcie se panoczku...
I richtik – jak tyn istny pedziôł, tak tyż zrobiół. Tyn jego łozmówca do łostatka wyproszczóny uzdoł, iże zrobi te same. Na eks szluknół ta tequila, fuk bez łokno i... blank ci sie łoztrzas ło ziym.
Wtynczôs tyn szynkiyrz, po lekuśku glancuje szklónka, i rzóńdzi do tego istnego:
– Wiysz ty, Zupermyn, jak tak sie deczko napieresz, to ze cia robi sie na isto stopieróński... kutas!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl