Chop wrôcô nadrzistany jak belówa do chałpy, wlazuje do kuchyni, łotwiyrô kilszrank i rzóńdzi:
– Pod..ciepniesz... mmm... mie.., podwieziesz... tego... mie... do miasta, do ... tego... wiysz... cyntróm...
– Kaj?
– Niy! Tóż niych cie pierón strzeli!
Prask! Zawiyrô dźwiyrze... po pôruch minutkach juzaś:
– Pod..ciepniesz... mmm... mie.., podwieziesz... tego... mie... do miasta, do ... tego... wiysz... cyntróm...
– Kaj?
– Niy! To srôł cie pies!
I juzaś prask dźwiyrzami... Pół nocy śleciało i chop na łostatku usnół. Rano cuci sie ze festelnym kacynjamrym. Zaziyrô na dźwiyrze łod kilszranku... łóne wydrzite, wyrwane na amyn... Po cichuśki wycis tyn kilszrank do siyni, coby jejigo starô sie nie spomiarkowała i napocznół ci jóm rychtować, naprôwiać...
We tym łoka mrziku jego baba wlazuje do kuchyni, przeciyrô ślypia ze łosupiyniô i gôdô sama do sia:
– Ło tyn łochyntol, ło tyn żadziol... jakosik gizd pieróński... pojechôł!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl