Jedyn istny erbnół na gyburstak papagaja. Wartko kapnół sie, co tyn ptôk mô żadny prziwyk sklinaniô jak fórmón i ciepie żadnymi słóweckóma przi kôżdyj przileżitóści. Ale, cóż tyż to miôł robić – wyciepnóńć żôl, zawdy to przecamć jakisik kamrat we chałpie... nó i gyszynk. Bez wiela, wiela dnioszków próbowôł sie ringować ze słównictwym tego papagaja. Gôdôł ci ku niymu ciepłe i miyłe słówecka, puszczôł ci mu łagódnô muzyka, robiół wszyjsko tyż, coby tymu papagajowi dôwać dobry przikłôd. Nó mocka poświyncyniô a wszyjsko ło kant rzici łoztrzaś.
Nó, i rółzczasu, kiej tyn papagaj łocuciół sie, wstôł – jak to móndroki gôdajóm – lewóm szłapóm i bół ci łón stopieróńsko łoszkliwy, tyn istny niy strzimôł. Napocznół ryczeć, ale tyn papagaj wrzescôł jesce głóśnij. Tyrpôł ci fest niym i wtynczôs tyn papagaj niy dosik, iże chopa spieróniół, to go jesce pôra razy dziabnół. Zjowiejczóny, zdeszperówany wciepnół ci tyn istny tego ptôka do kilszranku, do frostra i zatrzas dźwiyrze, łoprził sie łó nie i łosmyknół sie pó nich na dyliny. Papagaj ciepnół sie pôra razy o dźwiyrze kilruły, frostra, cosik tam pomamrôł, pomrónczôł i łorôz wszyjsko ucichło.
Tyn istny łotychnół, pozbiyrôł sie i napocznół mieć szczypani sumiyniô. Wrółz tyż wartko łozewrził dźwiyrze kilruły. Tyn papagaj wlôz na jejigo ramiy i cicho pedziôł:
– Nôjbarzij wôs panoczku przeprôszóm, iże wôs sztychnół, zaufryjgowôł mojim słównictwym i zachowaniym. Prosza ło wyboczyni, i byda sie festelnie starôł, coby sie poprawić i niy dopuścić do czegosik takigo, jak skorzij.
Chop niy poradziól sie pochytać i już ci łozdziawiół japa, coby sie spytać, cóż tyż takigo sie tymu ptôkowi stanóło, iże tak pieróńsko sie łodmiyniół, kiej łorôz juzaś sie tyn papagaj łozwôł:
– A moga sie wôs panoczku spytać, cóż tyż to zrobiół tyn kokocik, kiery jes tam driny?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl