Wczas ło rozwidnioku, dziydzina, chałpa, wele chałpy chlyw. Ze chałupy wylazuje pampóń Zefel. Śtyrodniówe szkuciny na fresie, kalne ślypia, grace jak pecynki chleba, watówa, bacioki na szłapach, kapelka ze antynkóm. Zefel deptô rułowatym szritym bez rozkisły flaps na placu ku chlywowi. Ze tego chlywa dolazujóm piyrsze, jesce blank niypewne pokwikiwania. Zefel dźwigô kibel ze pamyjami i wlazuje rajn. Wszyjske kormiki, świniôki kwikajóm i tłóczóm sie jak nôjbliżyje koryta. Nôjprzodzij pomyje do barłóga – świniôki we krymfach, pôłnô ojforiô, kwikanie niy do strzimaniô. Zefel styrcy tak bez kwilka i zaziyrô na te babucie, kormiki ze takim letko gańbliwym uśmiychym. Polekuśku łodwrôcô sie i wrôcô ku chałupie. W chałpie seblykô ta kufaja i podlazuje ku sczyrniałymu kónskowi zdrzadła, kiere wsiało nad waszbekym, przigładziół swoje tuste wosy i zaziyro tak na te swoji łodbicie.... na łostatku mróncy sóm do sia:
– Kurwa, a co łóne takigo wy mie widzóm?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl