Rółzczasu jedyn bajtel wlazuje do szlafcimru łojców i widzi, co jego mamulka siedzi na łojcu i podskôkuje. Synecek śmietnół wartko ze tyj izby. Mamulka merkła swojigo synecka kiej łón wlazowôł i ślazła ze tatulka. Łoblykła sie gibko i fest zatwórzónô tym, co tyż to tyn synecek móg uwidzieć, poszła do jego izby, coby sie dowiedzieć, co tak na isto łón widziôł. Kiej mamulka pokôzała sie we dźwiyrzach synecek spytôł:
– Mamulko! A co żeś to robióła naszymu tatulkowi?
Mamulka, deczko szarłatniô łodrzykła:
– Anó, synecku, miarkujesz, co twój tatulek mo sroge basisko, prôwda?
– Nó ja, mamulko, mô...
– Nó, tóż dzisz, jô musza ci go rółz za czôs splaszczyć, prziklapnóńć. – rzykła na to mamulka.
A synecek ze rułóm na to:
– Ino mamulko marnisz czôs, to nigdy niy bydzie fóngować!
Mamulka, deczko zgańbiónô, spytała ino:
– A po jakiymu, synecku, tak miarkujesz?
– Bo za kôżdóm razóm, jak idziesz po sprawónki, ta baba ze drugij siyni przilazuje, klynkô przed naszym tatulkym i plómpie go juzaś snowa...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl