Styrcy ci rółzczasu jedna klôsztornô panna na dródze i próbuje chycić jakisik autok. Żôdyn ale niy mô chańdzi zahaltować i podwiyź ta szwestera. Padze, srogachnô chlapaka, ziómb i fujawica. Na łostatku zahaltowała wele szwarnô sztajfiyra, rajcownô blóndina we cerwiónym ferrari i wziyna ta klôsztornô panna. Ta festelnie szczysnô próbuje zagôdać:
– Gryfnisty tyn autok, pewnikiym môcie paniczko galantnô fónkcyjô, sztela, iże stôć wôs na taki autok...
– Aaa, niy, niy, to mój trzeci gamrat, miyłóśnik mi je sprawiół.
– Jakóż to, niy majóm łóni paniczko chopa?
– Niy, niy móm chopa. Żyjymy na kryja, i jô lepszij na tym wylazuja, bo – na tyn przikłôd – tyl pelc na zadnim kanapyju erbłach łod inkszego gamrata a te szykowniste klyjnoty, sóm lod jescse inkszego absztyfikanta.
Na łostatku dojużdżajóm ku klôsztorowi, ta klôsztornô panna wysiadła fest jankornô, zachmulónô, iże jeji życie jes take myszate, ale tuplikowała se, iże kej wybrała klôsztorne życie, tóż tyż tak musi łostać.
Fest na łodwieczerz, tak kole dziesióntyn na wieczór ta istno porzykała swoji zdrowaśki i już sie kciała legnóńć do prykola, kiej łorôz słyszy klupanie na dźwiyrze.
– Fto tam?
– Anó, to jô... ksióndz Jółzel...
A ta klôsztornô panna ino tela:
– A jô w dupie móm te twoje bómbóniyry i szekulady!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl