Rółzczasu jedyn istny, nó, chop jakich wiela, przilazuje do dochtora i gôdô:
– Panoczku dochtorze! Móm stopieróńskô utropa. Staróm sie skuli tego, iże zdô mi sie, co mój synek przespôł sie ze jednóm dziołchóm... i łóna cheba zarazióła tego mojigo synka takóm ci gańbnóm chorobóm... miarkujecie...
Nó, tóż niych tyn wasz synek przijńdzie ku mie, to możno cosik poradzymy – pedziôł tyn dochtór.
– Ja, ja... ale to jesce niy wszyjsko... tyn mój synek zaraziół tym choróbskym naszô sużóncô!
Nó, niygryfnô zituacyjô, aże niygryfnô...
– Ale, wiedzóm łóni panoczku dochtorze, to tyż jesce niy wszyjsko. Jôch zaraziół moja babeczka, moja starô...
– Nó, kuknij pón! – zawrzesknół tyn dochtór. – Jedna, jedzinô lôtawica a zarazióła tela słósznych i porzómnych ludzi!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl